Wzmacniacz elektroakustyczny Mach Audio

Wstęp

Bardzo lubię polskie urządzenia audio. Jeżeli mam okazję wypożyczyć je do opisu, to zwykle robię to z prawdziwą przyjemnością. Niedawno opisywałem gdyńskiego olbrzyma Adagio Amp Pi (TU), zaś obecnie mam zaszczyt testować wzmacniacz elektroakustyczny Mach Audio z Janowa Lubelskiego...

Pełna nazwa firmy to „Mach - Profesjonalna Manufaktura Audio”, a jej „spiritus movens”, czyli motorem sprawczym i głównym mózgiem jest pan Janusz Machałek. Pan Janusz to inżynier z wieloletnim i bogatym doświadczeniem w branży audio, pracował między innymi w Zakładach Wytwórczych Magnetofonów w Lubartowie (Unitra-Lubartów), gdzie zajmował się projektowaniem sprzętu w Dziale Konstrukcyjnym. Nawiasem mówiąc, to właśnie w tych zakładach wytwarzane były swojego czasu kultowe magnetofony kasetowe MK232 na licencji Grundiga oraz kilka generacji Finezji (TU).

Jak można przeczytać na firmowej stronie: „jesteśmy manufakturą położoną na wschodzie Polski. Zajmujemy się elektroniką od ponad 20 lat. W ostatnim czasie rozpoczęliśmy produkcję urządzeń audio pod nazwą Mach na szerszą skalę produkując sprzęt do zastosowań profesjonalnej postprodukcji dźwięku”.

Cały proces projektowania, badawczy oraz wdrożenie do produkcji wzmacniacza elektroakustycznego zajął panu Machałkowi długie 2 lata pracy. Ten czas został poświęcony na optymalny dobór zastosowanych elementów, właściwy projekt układów, jak największe wyeliminowanie przesunięć fazowych, a także uzyskanie maksymalnie dużo parzystych harmonicznych ze starannie dobranych tranzystorów, tak by wzmacniacz grał w stylu zaawansowanych konstrukcji SET opartych na lampach elektronowych…

Wrażenia ogólne

Kiedy popatrzeć na astronomiczną cenę urządzenia 30 000zł (sic!) i jednocześnie jego surową, a nawet zgrzebną obudowę to zachodzi tu spory dysonans, kontrast. Bo za taką sumę pieniędzy można wybrać wzmacniacz pośród oferty takich konstrukcji jak choćby McIntosh MA 7000 czy Accuphase E-460. A Mach, ogólnie mówiąc, nie grzeszy urodą lub, innymi słowy, reprezentuje formę studyjnej solidności segmentu „pro”, czyli użyteczną prostotę. Końcówka mocy Xindak PA-M, przecież około 10 x tańsza, prezentuje się na tym tle jako prawdziwy elegant. Wzmacniacz elektroakustyczny to czarna skrzynka zbudowana nieco w stylu DIY lub prototypowym, a przynajmniej takie wrażenie wywierające. Na aluminiowym anodowanym na czarno froncie znajdują się tylko niezbędne 3. pokrętła: włącznik sieciowy (a nad nim zielona dioda), selektor źródeł oraz gałka potencjometru. Z tyłu urządzenie brak jest jakichkolwiek tabliczek znamionowych. Są tam jednak całkiem porządne metalowe terminale głośnikowe przypominające te zastosowane w japońskim Ibuki-Amplifier (TU) oraz 5. par gniazd RCA. XLR – brak. Oprócz tego, oczywiście gniazdo sieciowe IEC. Wszystkie gniazda są nieopisane. Wzmacniacz opiera się na 4. nóżkach  wykonanych z aluminium – nie najwyższej jakości, ale spełniających swoje funkcje w sposób właściwy.

Brak jest pilota zdalnego sterowania, co jest  świadomym wyborem pana Machałka. 

O budowie wewnętrznej nie będę pisać, bo konstruktor na swojej stronie dość szczegółowo ją opisuje i wyjaśnia.

Dźwięk

W tym miejscu muszę uspokoić Szanownych Czytelników – ten wzmacniacz w żaden sposób nie gra w sposób taki jak wygląda, bo pod jego ubogą fasadą, mieści się niezwykle bogaty i referencyjny dźwięk o wielu aspektach predysponujących go do najwyższej ligi. Proszę przeczytać moją emfatyczną notatkę z pierwszego odsłuchu:

„Wylewająca się intensywnie fala dźwięków, napierająca delikatnie, lecz i jednocześnie swobodnie, bo bez żadnych przeszkód pokonująca i penetrująca najmniejsze przeszkody po drodze. Ta fala dociera nie tylko do uszu słuchacza, ale także do wszystkich jego tkanek, bo odbiera się ją bardzo cieleśnie i namacalnie. Zawiera w sobie całą gęstwinę informacji (potok tonów), rozpuszczone w niej nuty i zawieszone gęsto niczym cząstki fazy rozproszonej – treściwe transmisje danych. Zawiesiste, substancjalne granie.”. Takie były pierwotne wrażenia, czyli całkiem entuzjastyczne jak na pierwszy kontakt z dźwiękiem urządzenia, choć może i nieco grafomańskie, ale za to szczere. Następne odsłuchy przyniosły pewnego rodzaju weryfikację tych wstępnych, ale i tak nie były w żadnym wypadku rozczarowujące, lecz już bardziej obiektywne.

Jest tu wspaniała przestrzeń – zjawiskowo głęboka, sięgająca o wiele bardziej daleko niż w znanych mi różnorakich wzmacniaczach, a także niezwykle szeroka – sięgająca poza pozycję kolumn, rozciągnięta jak widnokrąg, nieomal dookolnie. Zjawiska przestrzenne oddawane nieprawdopodobnie prawdziwie i plastycznie, każdy pojedynczy instrument, każdy wokal, czy głos mają swoje ścisłe przyporządkowane współrzędne w trójwymiarze, a słuchacz nie ma najmniejszych problemów ze wskazaniem tej lokalizacji, gdyż jest ona odbierana jak rzeczywista („na żywo”). Separacja i rozmieszczenie poszczególnych dźwięków jest szokująco zatomizowane – rozdrobnione, lecz pozostające w ścisłym, nierozerwalnym związku. To na pewno jest duży atut opisywanego wzmacniacza. Trudno mi tę cechę nawet do czegoś z pamięci przyrównać. Tu występuje pełna referencja, jeśli chodzi o umiejętność budowania sceny oraz zjawiska stereofoniczne. 6. gwiazdek, na 5. możliwych!

Natomiast jeżeli odnieść się do basów, to są bardzo nisko schodzące, ładnie (za przeproszeniem) trzepiące membrany głośników i wielopłaszczyznowe, tzn. łatwo można w nich odszukać/dosłuchać się różnych podzakresów i wielu subtelności. Co istotne, nic nie buczy nie rezonuje, choć niskie tony nie są zbyt szybkie i raczej podane w lekko zmiękczonej formie, co nie oznacza, że nie są odbierane jako przyjemne, bo są. Ale muszę zaznaczyć, że choć jędrność i nasycenie basów jest bardzo porządne, to czasami przeszkadzała mi ich powolność, o ile takiego określenia można użyć. Lubię solidne uderzenie niskich tonów, mocne i zdecydowane, a Mach Audio ich atak wyraźnie łagodzi i wysubtelnia, ale nie wyszczupla, bo jest tego basu co niemiara. Lecz nie jest on tak prężny i ofensywny w ogólnej skali jak np. ma to Hegel H100 (TU) (którym prawdziwą fascynację obecnie przechodzę). Myślę, że można tego typu definiowanie niskich tonów porównać z dźwiękami generowanymi przez lampy elektronowe KT88. Czyli miękko, nieco okrągło i naturalnie - dużo i z wielką dynamiką, ale nie za mocno. Coś w tym jest.

Nieco inaczej ma się sprawa ze średnicą. Jej dyspersja, rozproszenie i rozdrobnienie naprawdę robią duże wrażenie. Każdy element pasma pomimo, że słyszalny osobno (rozróżnialne w skali) to harmonijnie połączony i zszyty. Współistniejący spójnie. Koherentnie. Należy jednak nieco przyzwyczaić się do tego, że wokale nie są wypychane na przód, jak to czyni wiele wzmacniaczy (szczególnie lampowe). Tu owego wyoblania nie ma – głosy są słyszane na linii instrumentów, pośród nich, ale z właściwą w naturze ekstrakcją przestrzenną (wyodrębnieniem). W związku z powyższym, zarówno głosy żeńskie jak i męskie wolne są całkowicie od natarczywej agresji czy nachalności – wokaliści odbierani są naturalnie, ale i swobodnie jednocześnie. Głosy są wybornie fakturowane, z odczuwalną ich teksturą, niuansami. Na płycie Chiary Civello „The Space Between” (Emarcy/Universal 2007r) śpiew uroczej Włoszki zawierał wiele emocji i natchnienia, a jej czarujący, powabny głos zawierał oprócz seksapilu także i intrygującą chrypkę, które zostały przez wzmacniacz Mach dodatkowo z emfazą wyeksplikowane, a także precyzyjnie zawieszone w przestrzeni odsłuchowej. Piękna spontaniczność i zrównoważona czysta energia. Z pewnością wierna i pełnopasmowa reprodukcja głosów ludzkich to niezwykle silna strona opisywanej integry.

Warto zwrócić uwagę na czarującą barwę wzmacniacza, jej atrakcyjność i przyjemność podczas słuchania. Rzeczywiście, tak jak pisze pan Machałek, ma ona wiele wspólnego z bezkompromisowymi urządzeniami zbudowanymi w stylu SET (Single Ended Technology) pracującymi w klasie A i opartych na solidnych lampach elektronowych 300B. Uzyskane spektrum parzystych harmonicznych w Mach oraz brak przesunięć fazowych zapewnia wspaniały dźwięk o dużej naturalności, swobodzie oraz pełną przejrzystość brzmienia. Referencyjną. Bardzo podobała mi się także niesłychana dźwięczność – np. szarpnięte struny gitary brzmią ze wspaniałą ułudą rzeczywistości, są długo gasnące i z precyzyjnie oddanymi zjawiskami rezonansowymi dookoła. Uderzone pałką czynele lub trójkąty wydają dźwięk bliski naturalnemu - można ulec wrażeniu, że znajdują się te instrumenty naprawdę w pomieszczeniu odsłuchowym.

Trochę przeszkadzała mi, jakby to nazwać - lekka powolność wzmacniacza pojawiająca się nie zawsze, lecz jednak wielokrotnie, ponieważ często ulegałem wrażeniu, że część dźwięków powinna brzmieć żywiej i szybciej. Ta uwaga dotyczy szczególnie basów (o czym już wspominałem), które niekiedy wręcz wlokły się w tyle za pozostałymi zakresami. Ta maniera denerwująca szczególnie była przy odsłuchach nagrań o dużej dynamice np. zespołów rockowych. Ich ostry bit i moc wyraźnie była osłabiana przez Macha. Poza tym nie zawsze endogenna subtelność wzmacniacza dobrze korelowała z utworami z silną, motoryczną grą perkusji, bo ta pomimo, że precyzyjnie i wieloskalowo oddawana, to często ze zbyt małą ekspresją oraz, jak to już napisałem, spowolnieniem. Temu zadaniu lepiej sprostał Hegel H100 – jego moc i dzika, lecz i elegancka siła powodowały, że dźwięk był odpowiednio szybki i wyrachowanie agresywny, z pazurem, którego Mach (Machowi?) niekiedy brakowało. Istnieje też prawdopodobieństwo, że owe spowolnienia w przekazywaniu basu, czy bitu to nie jest wina Macha, lecz pozostałej części systemu testowego w tym zestawieniu, czyli kolumn i źródła...

W porównaniu do Accuphase E-213 wzmacniacz Mach poradził sobie znakomicie. W zasadzie, nie powinienem tego pisać w tak kolokwialny sposób, ale Mach nie dał żadnych (podkreślam, żadnych) szans temu japończykowi, który  na tle polaka zagrał nieomal jak tania budżetówka. Skąpo i bezbarwnie. Bez polotu i beznamiętnie.

Konkluzja

Wzmacniacz elektroakustyczny Mach to próba połączenia ognia z wodą – tranzystor w klasie AB, który gra jak klasyczna lampa SET. Genialny wzmacniacz do odbioru muzyki akustycznej – realizm bliski ideałowi. Trochę gorzej rzecz ma się z oddawaniem mocniejszych gatunków muzycznych. Niektórym melomanom może jednak brakować tu zdecydowanego ataku i mocnej dynamiki, a także żwawego basu. Nie jest to w żadnym razie wada Mach, lecz jego specyficzny indywidualny charakter, styl gry – zdystansowany, lecz z wielkim szykiem i niewymuszoną elegancją oraz świetnie zorganizowany, punktualny. Coś jak angielski wytworny gentelman, lecz z Polski.

Myślę, że warto popracować jeszcze nad oryginalnym designem urządzenia, bo trudno mi sobie wyobrazić, by przy tym obecnym wzmacniacz stał się prawdziwym towarem, pełnym produktem gotowym do sprzedaży i kupna przez odbiorów. No może, poza ekstremalnymi hobbystami, którzy ponad powłokę cielesną wzmacniacza przedkładać będą jego referencyjne umiejętności. Mam nadzieję, że pan Machałek niebawem zaproponuje ciekawą obudowę wzmacniacza elektroakustycznego Mach, wdroży go do seryjnej produkcji, co być może pozwoli także obniżyć jego obecną bardzo wysoką cenę (30 000zł), a także przyczyni się do zasłużonego sukcesu rynkowego, czego z całego serca i ja życzę.

[Edit]: jak się dowiedziałem, jest już na ukończeniu nowa obudowa dla wzmacniacza oraz bardziej atrakcyjny front z grawerunkami.

System odsłuchowy

Wzmacniacze: Accuphase E-213, Hegel H100, końcówka mocy Xindak PA-M oraz lampowiec Xindak MT-3

Kolumny: Vienna Acoustics Mozart Grand, Studio 16 Hertz Minas Anor IIIs oraz Paradigm Reference Studio 10 v.5

Źródła: odtwarzacz płyt CD Musical Fidelity A1 CD-PRO, gramofon Clearaudio Emotion, tuner Rotel RT-1080 oraz MacBook Apple przez wewnętrzny DAC w Hegel H100

Akcesoria: platforma antywibracyjna Rogoz-Audio 3SG40, panele akustyczne Vicoustic Wave Wood, stoliki Ostoja i VAP

Kable: różne.

I jeszcze rzut tylnej ściany pomieszczenia odsłuchowego z panelami Vicoustic Wave Wood (TU).

Link na stronę producenta Mach Audio: TUTAJ i TU
Wzmacniacz został wypożyczony z salonu audio Hi Fi Ja i Ty w Gdańsku.